#redonzekinderopvang – feministische eisen

Tijdens de nationale betoging van de non-profitsector op 31 januari zetten de Vrouwenraad, Rebelle, Furia, Femma en ZIJkant als feministische organisaties stevig mee hun schouders onder initiatieven om de kinderopvang te herwaarderen en te pleiten voor werkbaar werk en een graduele daling van de kindratio.

Als de kinderopvang stopt, stopt het land met draaien. Zonder kwaliteitsvolle kinderopvang zijn het vooral vrouwen die  terug naar de haard gekatapulteerd worden. Daarom is het essentieel de arbeidsvoorwaarden in de kinderopvang te verbeteren. Op deze manier beschermen we de mensen die er al werken en kunnen we het beroep aantrekkelijker maken voor nieuwe mensen. Wachten tot het verkiezingsjaar 2024 is geen optie, nú handelen is de boodschap.

  1.   Hup naar 5

De werkdruk in de kinderopvang ligt te hoog. In plaats van vast te blijven hangen in een kip-of-eiverhaal kan er samen met werknemers uit de kinderopvangsector een stappenplan uitgetekend worden voor een graduele daling naar een ratio van maximum 5 kinderen per begeleider en maximum 4 kinderen als het de allerjongsten zijn en de begeleiders er alleen voor staan. Dit geeft kinderverzorgers en jonge ouders een perspectief, maakt de job aantrekkelijker voor sollicitanten (zowel pas-afgestudeerden, voormalige kindbegeleiders als zij-instromers) en zorgt ervoor dat baby’s en peuters (= onze toekomstige politici, leerkrachten en zorgverleners) in de eerste 1000 dagen de nodige individuele aandacht krijgen die ze verdienen.

Het verlagen van de kindratio kan niet losgekoppeld worden van de verbetering en gelijktrekking van de statuten van kindbegeleiders. Indien de kindratio daalt, moet een crèche nog voldoende werkingsmiddelen hebben om op een toegankelijke en kwaliteitsvolle manier kinderen op te vangen. 

Hierbij kan er een overgangs- of gedoogperiode voorzien worden waarbij sommige opvanginitiatieven wel nog zoveel kinderen kunnen opvangen als nodig is voor hun werking. Tegelijkertijd kunnen er pilootprojecten opgestart worden met kinderdagverblijven die nú de ratio al naar beneden willen. Enkel door dit uit te testen, kunnen we analyseren of dit een oplossing is om meer mensen aan of terug te trekken naar de sector.

  1. Een eerlijk loon voor essentiële zorgarbeid

In de Septemberverklaring ijvert de Vlaamse regering voor de gelijktrekking van de statuten binnen de kinderopvangsector. Dit is een belangrijke stap, maar niet voldoende. Of je nu aan de slag bent in de kinderopvang met subsidiestatuut ‘trap’ 1, 2 of 3, als je werkt binnen een sector met een van de laagste lonen in België wordt je werk niet naar waarde geschat. Een beter loon moet ook hand in hand gaan met betere werkomstandigheden en een lagere kind-begeleiderratio.

Voorzie voor werknemers in de kinderopvangsector, eerlijke lonen, correcte (werknemers)statuten en gelijke arbeidsvoorwaarden voor de essentiële zorgarbeid die ze verrichten.

Hervorm en versterk de opleiding (zowel secundair als in het hoger onderwijs) en zorg voor loopbaankansen voor kindbegeleiders en onthaalouders. Geef ze meer kindvrije uren en pedagogische en logistieke ondersteuning.

  1. Collectieve kinderopvang geeft vrouwen autonomie

De strijd voor de herwaardering van de kinderopvang loopt parallel met de strijd van vrouwen voor meer autonomie. Zowel in de kinderopvang als thuis blijft zorgarbeid on(der)betaald. Als de kinderopvang stopt, stopt België met draaien. In ons land werkt maar liefst 42% van de vrouwen deeltijds, tegenover 12% van de mannen. Als belangrijkste reden voor hun deeltijds werk, verwijzen de meeste vrouwen naar de zorg voor kinderen of andere afhankelijke personen.

Een toegankelijke, betaalbare en kwalitatieve kinderopvang is essentieel in de vrije keuze van vrouwen om zich te richten op hun loopbaan of zorg en als schakel in het netwerk van alleenstaande ouders. We verzetten ons tegen de commercialisering van de kinderopvang, een logica waarbij kinderopvang enkel als winstgevende activiteit wordt gezien die andere schakels van een economie doet draaien. Het is de publieke verantwoordelijkheid van onze overheid om een kwalitatieve kinderopvang te voorzien die de volledige samenleving ten goede komt.

  1. Mannen die zorgen zijn baanbrekers

Slechts 2,4% van de werknemers in de kinderopvang is man. Door betere arbeidsomstandigheden te voorzien wordt de job ook voor mannen aantrekkelijker. Ontwikkel daarnaast ook specifieke acties die stereotypen doorbreken over mannen die zorgen en die inzetten op recrutering van mannen naar de kinderzorgsector.

  1. Veranker het recht op collectieve kinderopvang

Zorg dat kwalitatieve kinderopvang een afdwingbaar recht wordt voor elk gezin. Laat hen niet wachten tot ze 2,5 jaar zijn en recht hebben op een plek in de kleuterschool. Zeker voor kansarme gezinnen kan het recht op kinderopvang als basisvoorziening een bijdrage leveren aan het bestrijden van ongelijkheid. Kinderen uit gezinnen met de laagste inkomens in Vlaanderen maken maar half zo vaak gebruik van kinderopvang als die uit de rijkste gezinnen.

Zowel het Europees Parlement als de Commissie erkent het belang van kinderopvang als basisvoorziening voor álle kinderen. In bv. Zweden en Finland is kinderopvang een basisvoorziening, een afdwingbaar recht. Dit betekent dat elk kind tussen de 1 en 5 jaar binnen de vier maanden na aanvraag een plek moet hebben. Is die plek er niet, dan kan de lokale overheid hiervoor vervolgd worden.

  1. Laten we positieve verhalen delen

Mensen die in de kinderopvang werken willen de best mogelijke basis meegeven voor het verdere leven van kinderen en hen helpen ontwikkelen. Ze zijn het aanspreekpunt voor ouders die met opvoedkundige vragen zitten en brengen hen in contact met andere ouders zodat ze hun netwerk verbreden en ervaringen kunnen delen. 

Het is dringend tijd om in de nieuwsberichten over de crisis in de kinderopvang ook te focussen op de positieve ervaringen van werknemers en hun pedagogische kennis en aanpak in de schijnwerpers te plaatsen. Zeker positieve ervaringen van mannelijke kindbegeleiders vormen een kans om het genderstereotiep denken over zorg te doorbreken en iedereen de kans te geven om te zorgen ongeacht diens gender.

De moeilijkheden in de kinderopvang zijn structureel van aard en liggen niet bij de werknemers zelf. Een lagere kindratio per begeleider geeft kinderverzorgers ademruimte en motivatie om de job te blijven doen waarvoor ze zich inzetten. Het biedt hen de ruimte om niet enkel basiszorg aan de kinderen te geven, maar hen effectief te ondersteunen in hun ontwikkeling. Dit maakt het voor hen aantrekkelijker om de job te blijven uitvoeren, gemotiveerd te blijven en anderen aan te sporen om zelf kindbegeleider te worden.

Workshop gelijkenissen en verschillen feminisme en LGBTQIA+

Gelijkenissen en verschillen LGBTQIA+beweging en feminisme

Wij bieden een vorming aan over de LGBTQIA+ beweging en feminisme. Eerst worden beide uitgelegd waarna er dieper in wordt gegaan op de verschillen en gelijkenissen tussen beide bewegingen. 

Praktisch

Plaats: Vlaanderen en Brussel

Tijdstip: Deze activiteit is zowel ’s avonds als overdag beschikbaar

Duur: 

    • Talk (niet interactief): 1,5 uur tot 2 uur 
    • Workshop (interactief): 3 uur 

Prijs: 120 euro + kilometervergoeding 

Meer informatie of boeken van een workshop: yanni.deneweth@vrouwenraad.be 

 

Yanni Deneweth (die/hun) is medewerker bij de Vrouwenraad en werkt o.a. op de intersectie feminisme en LGBTQIA+. Daarnaast volgt Yanni de studie Gender en Diversiteit. Met hun theoretische kennis en persoonlijke ervaringen zet die zich in om feminisme en de LGBTQIA+-beweging dichter bij elkaar te brengen

Train The Trainer

Train the trainer

Om inclusie te valideren als voorwaarde in de strijd voor gelijke rechten voor v/x/m en sociale rechtvaardigheid, organiseren we een verrijkend train-the-trainer aanbod dat voortbouwt op het History of her story project én waarmee we sterke veldwerkers de tools en de vorming aanreiken om een verschil te maken. Dit doen we door in te zetten op twee pijlers. 

Pijler 1 : groepswerking voor asielzoekers in opvangcentra

Als veldwerker organiseer je groepswerkingen voor vrouwen in opvangcentra, waarin jullie samen manieren vinden om kracht te putten uit het eigen verhaal én op basis waarvan je op een verbindende manier kan communiceren over drempels én kansen. Je verkent samen met de deelnemers welke thema’s het onderwerp vormen van de groepswerking (bijvoorbeeld: werk, geweld, rechten en plichten, verenigingsleven,..).

Pijler 2 : lezingen history of her story

Als veldwerker organiseer je lezingen en workshops voor lokale verenigingen en organisaties rond integratie en empowerment van vrouwelijke vluchtelingen in de Belgische samenleving. Aan de hand van het boek en de kortfilm ga je in dialoog met publiek over maatschappelijke kwesties van nieuwkomers en faciliteer je verbindende gesprekken met deelnemers. 

De deelnemers

Zes personen namen deel aan ons train-the-trainer aanbod. Ze brachten het traject allemaal tot een goed einde. Proficiat: 

    • Yasemin Soysal
    • Jennifer Matos Baez
    • Sareh Jalilian
    • Terhas Bereketeab
    • Jonie Adriaensen
    • Marie Borremans

Samen met vrouwelijke vluchtelingen uit vijftien verschillende landen (Afghanistan, Burundi, Chili, Congo, Djibouti, Eritrea, Irak, Iran, Rusland, Rwanda, Soedan, Syrië, Tsjetsjenië, Venezuela, Zimbabwe) heeft de Vrouwenraad via een boek een aanzet gegeven om de positieve verhalen van vrouwen naar buiten te brengen: hoe zij met vallen en opstaan een nieuwe thuis bouwen en een plek vinden waar ze een toekomst voor zichzelf zien.

De verhalen gaan over vrouwen die hier vijfentwintig jaar geleden aankwamen, maar ook over vrouwen die hier nog maar één jaar zijn. Vrouwen van in de twintig tot in de zestig, moeders, alleenstaanden, vrouwen die studeren, werken en/of vrijwilliger zijn.

Het boek biedt een unieke kans om discriminatie en negatieve beeldvorming ten aanzien van vluchtelingen om te zetten in positieve steun vanuit de samenleving. Want als je je huis en land hebt moeten verlaten dan is het belangrijk je welkom te weten. Dat kan pas als je wordt opgenomen in de nieuwe gemeenschap op basis van respect en gelijkwaardigheid.

“Nightmare – Afghanistan 2021″

Shamsia Hassani, de eerste vrouwelijke graffitikunstenaar van Afghanistan, publiceerde op FB ‘Nightmare – Afghanistan 2021’ als reactie op de snelle overname van haar land door de taliban en de angst dat de rechten en vrijheden die meisjes en vrouwen sinds 2001 hebben verworven, zullen worden teruggeschroefd.

En inderdaad, de nachtmerrie is werkelijkheid geworden!
Er bereiken ons steeds meer berichten – van mensen die vanuit door de taliban gecontroleerde delen van het land naar de hoofdstad Kaboel zijn gevlucht – dat men gestart is met bevelen om huwbare meisjes als jihad-vrouwen mee te nemen.  Er wordt opgeroepen om vrouwen die willen vluchten of zich zonder man in de openbare ruimte verplaatsen, te geselen. Vrouwen zouden in sommige steden al verzocht zijn om niet meer uit werken te gaan. Bovendien staan de taliban voor de poorten van de universiteiten en kondigen daar af dat de sharia-wetgeving opnieuw geldt, lees: dat vrouwen niet meer naar school mogen gaan. Nu de taliban-troepen Afghanistan volledig hebben ingenomen, is er nergens nog een toevluchtsoord voor meisjes en vrouwen, nergens nog bescherming tegen deze meedogenloze extremisten.

 Hoe kunt u meisjes en vrouwen in Afghanistan helpen?

  • Moeders voor Vrede: zet zich in voor vrouwenrechten en probeert toekomstperspectieven te bieden aan vrouwen die slachtoffer zijn van conflict en geweld. In 2002 ging Moeders voor Vrede aan de slag in Afghanistan, een land dat verscheurd was door oorlog en waar vrouwenrechten bijna onbestaande waren. Concreet: al snel werd de eerste steen gelegd van het Vrouwenhuis in Istalif. Het centrum trad in werking op 1 juli 2003 met als doelstelling de situatie van vrouwen in de Afghaanse samenleving te verbeteren. De werking van Moeders voor Vrede focust op drie pijlers: onderwijs, gezondheidszorg en financiële onafhankelijkheid.
    Tot op de dag van vandaag runnen ze er projecten in verschillende regio’s. Ze bieden alfabetiseringscursussen aan en Engelse lessen, ze richten landbouwprojecten en productieateliers op, alsook medische projecten (bijv. begeleiding van zwangere vrouwen). U kunt het werk van Moeders voor Vrede steunen met een donatie.

Jennie Vanlerberghe
“Vrouwen worden grootste slachtoffer van taliban: wie niet luisteren wil, moet voelen”
Het Nieuwsblad online, 16 augustus 2021.

  • Vrouwen voor Afghaanse vrouwen: deze non-profitorganisatie strijdt al 20 jaar voor de rechten van Afghaanse vrouwen. Tegenwoordig proberen ze de vrouwenrechtenactivisten met wie ze in het hele land samenwerken in extreem gevaarlijke omstandigheden, te helpen. Om hun kritische werk te ondersteunen, kunt u eveneens een donatie regelen.
  • CARE: een van ’s werelds grootste humanitaire hulporganisaties kent een lange geschiedenis in hulpverlening aan mensen in Afghanistan. De afgelopen weken is de vraag naar noodhulp enorm toegenomen, omdat veel gezinnen voor de taliban gevlucht zijn. U kunt ook het werk van CARE in Afghanistan steunen met een donatie.

Onze nieuwe medewerker, Artemis Kubala

Artemis (zij/haar) studeerde in 2014 af als juriste, specialisatie internationaal en Europees recht en deed er in 2015 de master na master conflict and development bij met regiospecialisatie in het Midden-Oosten en Sub-Sahara Afrika. Met opleidingen in natuurmanagement en bemiddelen en onderhandelen probeert ze haar honger naar kennis te stillen. Ze is er rotsvast van overtuigd dat (toevallige) ontmoetingen tussen mensen, meer dialoog en minder debat, en samen-redzaamheid noodzakelijke ingrediënten zijn voor een toekomstbestendige en veerkrachtige samenleving.

Bij de Vrouwenraad coördineert ze het MIRIAM-project dat inzet op versterking van alleenstaande moeders, en volgt ze de 15 projecten rond menstruatiearmoede op. In haar vrije tijd is ze covoorzitter van LEVL, bestuurder bij WISPER, Change Maker bij The Shift en voorzitter van Malubimpa: de lokale welzijnsschakel Malle-Zoersel. Je kan Artemis bereiken via artemis.kubala@vrouwenraad.be en 0476 80 31 99.

Brief aan Valerie Van Peel

Meron Knikman, Vrouwenraad; Valérie Deridder en Sarah De Coster, Femma Wereldvrouwen; Els Flour, Furia vzw; Bieke Purnelle en Ciska Hoet, RoSa vzw; Ella vzw reageren op een opiniestuk van Valerie Van Peel (N-VA).

Beste mevrouw Van Peel,

Toen we lazen dat ‘met het feminisme iets raars aan de hand is’ volgens u, moesten we even slikken. Want net zoals Chimamanda Ngozi Adichie zijn wij ervan overtuigd dat een feminist een persoon is die gelooft in de sociale, politieke en economische gelijkheid van de geslachten. Daar is feminisme vandaag nog steeds mee bezig: met het streven naar de sociale, politieke en economische gelijkheid van mannen, vrouwen en iedereen die zich niet in die hokjes thuis voelt. Wat is daar precies raar aan?

Dat het feminisme vandaag voorbijgestreefd is, horen we wel vaker. Ten eerste miskent u totaal wat er aan feministische strijd is voorafgegaan zodat u nu kan stemmen, werken in het parlement, en een eigen bankrekening kan hebben. Maar vooral: het feminisme vandaag is nog stééds broodnodig. We hoeven niet zo ver te kijken als Afghanistan, Polen of Hongarije om voorbeelden te geven van hoe vrouwenrechten meer en meer onder druk komen te staan en zelfs worden teruggeschroefd. Ook in België zijn we er nog niet. Gelijk loon voor gelijk werk is nog steeds niet de norm. Vrouwen worden nog steeds geacht alle onzichtbare en onbetaalde arbeid voor hun rekening te nemen. Dat een groot deel van de onbetaalde zorgeconomie door vrouwen wordt uitgevoerd, is niet noodzakelijk iets waar vrouwen zelf voor kiezen, maar wordt ingegeven door tal van hardnekkige stereotypen.

Om deze te doorbreken, is talent alleen vaak niet genoeg. Meritocratie is een mythe. Kent u het Filharmonisch orkest van New York? Tot de jaren 70 was er in het Orkest amper een vrouw te bespeuren. Plots kwam daar verandering in. Aan het begin van de jaren 80 was 50 procent van de nieuw aangeworven leden van het Orkest een vrouw. Vandaag is zelfs 45 procent van alle muzikanten in het orkest een vrouw. Hoe dat kwam? Niet vanzelf. Men schakelde over op blinde audities. Pas dan maakten vrouwen een kans. Discriminatie is geen complot, maar een blinde vlek.

U lijkt ook problemen te hebben met een mars, enkel en alleen voor vrouwen, tegen de sociale gevolgen van corona. U vindt dat raar, omdat het veelal mannen zijn die aan het virus bezwijken. De gevolgen van corona zijn nochtans ruimer dan besmettings- en overlijdenscijfers. Stereotiepe rollenpatronen werden tijdens de opeenvolgende lockdowns bevestigd en versterkt en het aantal klachten over huiselijk geweld nam ernstig toe. Vraagt u zich werkelijk af waarom vrouwen een safe space willen om hierover te praten? We geven bij vakbondsoverleggen toch ook de ruimte om samen te komen zonder de werkgevers opdat de werknemers vrijuit kunnen spreken? Er is een groot verschil tussen segregatie en doelgroepwerking. Als vrouwen niet worden uitgenodigd om mee aan tafel te zitten, dan kan je hen moeilijk verwijten dat ze hun eigen tafel dekken.

Volgens het WEF vertraagt de pandemie overigens het bereiken van absolute gendergelijkheid. In totaal hebben we nog 135,6 jaar nodig vooraleer de genderkloof gedicht is, als die niet vertraagd wordt door de anti-genderbeweging die steeds groter en machtiger wordt. Volgens die beweging is het feminisme een bedreiging voor de christelijke tradities, het ‘normale’ gezin en bij uitbreiding de staat. Ultraconservatief en extreemrechts vinden elkaar om seksuele en reproductieve rechten te ondermijnen: abortus moet worden verboden, het huwelijk kan alleen plaatsvinden tussen een man en een vrouw, en trans personen hebben geen bestaansrecht.

Wij zijn het met u eens dat er bruggen moeten worden gebouwd als we voor iedereen gelijke kansen willen creëren. Witte cishetero mannen zijn niét de bron van alle kwaad, maar het systeem dat hen als de norm beschouwt en daarbij andere groepen minoriseert, is dat wel. In de eerste plaats moeten we luisteren naar de specifieke noden en ervaringen van groepen die tot nu toe vaak ondervertegenwoordigd zijn.

Wij kunnen alleen maar concluderen dat u niet goed op de hoogte bent van de feministische beweging vandaag, die inclusief en divers is. Feminisme werkt ook actief aan het doorbreken van stereotypen die mannen parten spelen; zoals wanneer mannen graag zorgende taken op zich willen nemen, of wanneer de verwachtingen over hun ‘ambities’ dicteren dat ze hun kinderen amper kunnen zien opgroeien. We kunnen het niet genoeg benadrukken: gendergelijkheid komt iedereen ten goede. Feminisme is geen aanklacht tegen mannen. Het is een aanklacht tegen de sociale en de maatschappelijke structuren die vrouwen en minderheden steevast benadelen. En ja, ook vrouwen houden die structuren in stand.

The Next Wave Academy

The Next Wave Academy is een traject voor jonge mensen (18-30 jaar) die de wereld willen veranderen. Samen gaan we doorheen het traject op zoek naar oplossingen voor de maatschappelijke uitdagingen van vandaag rond sociale en ecologische (on)rechtvaardigheid.

It’s all connected. Alles is met elkaar verbonden: de strijd voor een anti-racistische maatschappij, de strijd voor gendergelijkheid, de strijd voor LGBTQI+-rechten, de strijd voor de rechten van mensen met een beperking, de strijd voor dierenrechten, de strijd voor het klimaat … Als we al die struggles zien, kan het al eens overweldigend zijn. Het is vaak moeilijk om een pasklaar antwoord te hebben en/of te weten wat jij kan doen om bij te dragen aan maatschappelijke verandering.

The Next Wave Academy (TNWA) wil daarom jonge mensen (18-30 jaar) bij elkaar brengen die vooral met heel wat vragen zitten. Hoe kan ik mijn steentje bijdragen? Wat betekent intersectionaliteit en hoe zet ik het om in de praktijk? Op welke manier kunnen we actie ondernemen waarbij rekening wordt gehouden met iedereen? Hoe kan ik vastgeroeste denkpatronen in mijn omgeving en in mijzelf veranderen? Hoe kan ik mijn stem laten horen? … We gaan samen tijdens het traject op zoek naar antwoorden. We moedigen je aan en geven je de tools in handen om samen met anderen vanuit jouw ideeën actie te ondernemen en zo bij te dragen aan verandering.

Iedereen (cis/trans vrouwen, cis/trans mannen, non-binaire personen) tussen 18 en 30 jaar is welkom om deel te nemen aan TNWA. We vinden het echter heel belangrijk om een groep samen te stellen van mensen met zo divers mogelijke achtergronden en ervaringen. De uitdagingen van vandaag treffen mensen uit geminoriseerde groepen (zoals mensen van kleur, LGBTQI+, mensen met een beperking, vrouwen, …) disproportioneel. We zijn ervan overtuigd dat het essentieel is om de stemmen van deze groepen centraal te stellen in het werk dat we doen, om op die manier zoveel mogelijk belangen mee te nemen. We doen dus een warme oproep aan mensen die tot kwetsbaar gemaakte groepen behoren om zich in te schrijven.

The Next Wave Academy is een safer space, waarin we geen enkele vorm van discriminerend gedrag of taalgebruik zullen tolereren. TNWA wordt georganiseerd door de Vrouwenraad in samenwerking met Maaike Boumans en ella vzw.

Kim De Weerdt is de nieuwe directeur van de Vrouwenraad

Kim De Weerdt (1978) volgt Leen Scheerlinck op, die tijdens de twintig jaar dat ze in dienst was de Vrouwenraad mee heeft uitgebouwd tot een hedendaagse moderne organisatie.

Ze studeerde Romaanse Taal- en Letterkunde en Vrouwenstudies in Brussel, Antwerpen en Aix-en-Provence. Zij woont momenteel in Antwerpen. Haar eerste professionele ervaring deed ze op als junior projectmedewerker bij de Vrouwenraad.

Omwille van haar uitgesproken interesse in kunst en cultuur werkte zij daarna vele jaren voor verschillende beeldende-kunstenorganisaties.

De laatste jaren was ze actief als directeur bij de Academie Beeldende Kunsten te Hoboken, ook was ze coördinerend directeur beeld voor de Academies van het Stedelijk Onderwijs Antwerpen.

Kim hecht veel belang aan de inclusie van diverse doelgroepen. Dus nam ze deel aan verschillende transversale werkgroepen over diversiteit en gelijke kansen. Ze coördineerde ook meerdere internationale artistieke projecten en samenwerkingen met focus op de MENA-regio.

Haar passie voor genderkwesties en gelijke kansen brengt haar nu terug bij de Vrouwenraad, waar ze als nieuwe directeur met een intersectionele blik samen met het team hoopt de vinger aan de pols te houden en te wegen op maatschappelijke en politieke ontwikkelingen. Zo wil ze bijdragen aan de realisatie van gelijke behandeling en kansen voor alle meisjes en vrouwen, én ook voor mannen. “Meerstemmigheid is belangrijk, en leert ons te luisteren en te kijken met een open blik opdat we steeds zouden bijleren van elkaar”, aldus de nieuwe directeur.